Όπου και να πάω,η Ελλάδα με πληγώνει...

Είναι Δευτέρα πρωί,βρίσκομαι στο σχολείο.Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν με τους συμμμαθητές μου σε σχολική εκδρομή στο Ναύπλιο.Όταν επέστρεψα,είδα τη Λαρισα να είναι μια πόλη κατεστραμμένη,ρημαγμένη.Πολύ με στενοχωρούν όλα αυτά…Με απελπίζει η έλλειψη προοπτικής.Είμαστε νέοι άνθρωποι,με όνειρα,με προσδοκίες,και η ίδια η πολιτεία μας φρενάρει.Πρέπει στην τρυφερή ηλικία των 18 να φτάσουμε τον οργανισμό μας στα όρια του,λόγω του άγχους να πετύχουμε στις πανελλαδικές,έπειτα να φοιτήσουμε σε κάποιο κλασικό ανοργάνωτο Ελληνικό πανεπιστήμιο, μετά να δουλέψουμε παίρνοντας τον ευτελή μισθό των 700 Ευρώ, και παράλληλα η πολιτεία κάνει ότι περνά απο το χέρι της για να παρακμάσουν οι τέχνες,τα γράμματα,ο πολιτισμός,το περιβάλλον…
Και εννοείται πως εάν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για όλα αυτά,οι άνθρωποι που λένε πως διατηρούν την τάξη,το μόνο που μπορούν να κανουν είναι απλά να πατήσουν τη σκανδάλη.Γιατί????
Ας μας ακούσει κάποιος.Έχουμε απελπιστεί.Θέλουμε βοήθεια για να προοδεύσουμε.Σας περιμένουμε με τα χέρια ανοιχτα να μας βοηθήσετε,να νοιαστείτε για μας.
Σηκώνουμε τα μάτια μας στον όυρανό και βλέπουμε μόνο δακρυγόνα.Αλέξη,ήσουν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του θυμού μιας καταπιεσμένης κοινωνίας,μιας λεηλατημένης λαοθάλασσας.Δε σε ξεχνάμε…ένα μέρος απο τα όνειρα που είχες και δεν ΄πρόλαβες να πραγματοποιήσεις θα τα κουβαλήσουμε στις πλάτες μας εμείς,θα τα κάνουμε μέρος των δικών μας ονείρων…

Eυχαριστούμε την Αγγελική για το κείμενο αυτό.